Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Τμήμα Δ, 6



Καλά να μου φέρεσαι. Όχι όπως πριν, που με κοίταζες αφ’ υψηλού και μετά βδελυγμίας. Πάρ ‘το απόφαση, άλλον δεν έχεις από μένα. Όχι, ότι δεν είναι καλή. Και συγκινητική είναι μ’ εκείνα τα κρυώνεις άντρα μου και βρέχεσαι άντρα μου, καθώς σφίγγει τη φωτογραφία σου στην αγκαλιά της. Αλλά τη σφίγγει όλο και λιγότερο, δεν τη σφίγγει; Και νοικοκυρά, δε λέω. Αλλά κάνει όλο και περισσότερα δεν κάνει; Σκουπίζει, πλένει, στρώνει το καθαρό το σεμεδάκι, ποτίζει τα λουλούδια, θυμιατίζει. Ένα σωρό δουλειές. Και λιώνεις εσύ με την περιποίηση. Και δεν παρατηρείς ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά, σου λέει όλο και λιγότερα. Γιατί σου λέει όλο και λιγότερα, δε σου λέει; Κι ύστερα φεύγει. Και φεύγει όλο και πιο σύντομα, δε φεύγει; Μα τι θα θες; Δεν την αδικώ. Και μην την αδικείς κι εσύ. Άλλοι οι ρυθμοί εκεί πάνω. Άλλοι. Πάρε το απόφαση. Άλλον δεν έχεις από μένα. Αυτό είναι κόλαση δεν το ‘ξερες; Να μην έχεις άλλον παρά εκείνον που κάποτε τον κοίταζες αφ’ υψηλού και μετά βδελυγμίας. Να μην έχεις άλλον παρά εμένα. Μονάχα εμένα. Να σέρνομαι στα πόδια σου και να σου ψιθυρίζω. Να γλείφω το κορμί σου και να λιώνεις. Γιατί λιώνεις στο άγγιγμά μου κι ας με σιχαίνεσαι. Παραδέξου το. Λιώνεις. Κυριολεκτικά.

7 σχόλια:

kyriaz είπε...

Θα 'θελα να 'κοβες το νήμα
και να μην έβρισκες το τμήμα
αλλά το όλον.
Στων πόθων τους παραποτάμους,
κι όχι σε σκοτεινούς θαλάμους
νεκρών ειδώλων.

Καλά να είσαι, Τίποτα.

Ανώνυμος είπε...

x8ikame
d_in_p

γιώργος είπε...

στον μικρόκοσμο της ζωής μας
το ασήμαντο αποκτά οντότητα και δύναμη...
διαφετική οπτική, διαφορετικές συνθήκες...

χάρηκα για την γνωριμία...

την καλημέρα μου...

david santos είπε...

Hello, my friend.
Happy week.

ξερω γω; είπε...

Τι να γράψω σ'αυτά τα λόγια;

Της λήθης το σκοτάδι
ξεγέλασε τον Άδη
που βγήκε απ'το πηγάδι
και "θέλησε" στη γη
ν'αλλάξει τ'ονομά του
να μοιάζει τ'αρωμά του
στου ρόδου την αυγη

Μα δεν αλλάζει ούτε τ'όνομά του, ούτε τ'άρωμά του και απορώ πως το κάνεις λέξεις τόσο απλά...

Να'σαι καλά.

Nomad είπε...

Μόνο ο Μποντλέρ στα Ανθη του Κακού κατόρθωσε αυτό που καταφέρνετε. Τουλάχιστον εγώ δεν ξερω αλλον να μπόρεσε να δώσει στο σκουλίκι ψυχή.

Επιτρέψτε μου να πω ακόμα, ότι τη μέρα που η μεταφορά θα παραπέμπει εμμέσως κι όχι ευθέως στο βίωμα, τη μέρα που η γραφή θα ελευθερωθεί απο τα τωρινά δεσμά, η σκέψη θα τον εμπεριέχει και πάλι, αλλα το φίλημα του χρόνου θα έχει αφήσει λίγο χώρο σε αλλότρια. Οπως θα το υθελε, υποθέτω. Κάθε γερή απώλεια νομίζω καταλήγει στην εμβάθυνση. Ωσει παρών, μα όχι σε κάθε λέξη, κάθε σκέψη, κάθε ανάσα. Απο την άλλη, ΄το μέτρο του χρόνου πάντοτε είναι προσωπικό και χτυπά σε ρυθμό ιδιωτικό.

Σέβη.

Ανώνυμος είπε...

Πόσο να επαινέσω αυτό το σκοτάδι;!

[Πολύ. Όπως του πρέπει.]