Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Του θαλάμου 4



Φύγε, μάνα! Μη με κοιτάζεις έτσι. Φύγε. Δεν πονάω σου λέω, είμαι καλά, τι άλλο θέλεις; Φύγε και μην ανησυχείς. Άλλη φορά θα προσέχω. Ούτε που ξέρω πώς κουτρουβαλιάστηκα στις σκάλες. Νερό κατέβηκα να πιω, σκοτάδι, παραπάτησα. Άλλη φορά θα προσέχω. Θα γιάνει το πλευρό, είπανε. Φύγε, τα παιδιά θα γυρίσουν όπου να ‘ναι, να βρουν κάποιον στο σπίτι, ο πατέρας τους στη δουλειά. Είμαι καλά, πες. Να μην έρθουν να με δουν, πες, δε χρειάζεται να με δουν έτσι, όχι, αυτό μην τους το πεις, δεν επιτρέπονται οι επισκέψεις, πες, δε χρειάζομαι τίποτα να τους πεις. Τίποτα δε χρειάζομαι. Και πάψε να με κοιτάζεις. Όλα καλά είναι. Κι εγώ καλά είμαι. Και το μάτι μου θα γιάνει. Δεν ξέρω πώς χτύπησε αυτό. Στο κάγκελο της σκάλας, μάλλον. Όχι, δεν πονάει, φύγε. Φύγε, μάνα, φύγε σου λέω, και μη με κοιτάζεις. Μη με παιδεύεις, σ’ εξορκίζω, φύγε. Φύγε, μάνα. Φύγε. Φύγε, όπως έπρεπε να φύγεις και τότε που σε παρακαλούσα να μείνεις, θυμάσαι; Θυμάσαι; Είχες μαζέψει τα ρούχα σου να φύγεις, αποφασισμένο το ‘χες, και στεκόμουν δίπλα στο σάκο, μια χαψιά μπροστά στο σάκο κι έκλαιγα και παρακαλούσα, μη φύγεις μάνα, έλεγα, μη φύγεις. Κι έκλαιγες κι εσύ. Κι εσύ σε κάποιο κάγκελο είχες χτυπήσει την προηγούμενη νύχτα, θυμάσαι; Σε παρακαλούσα να μη φύγεις και δεν έφυγες. Κι εγώ έπαψα να κλαίω. Εσύ δεν έπαψες. Θυμάσαι; Εγώ το θυμάμαι καλά. Πιο πολύ τώρα το θυμάμαι. Όσο περνούν τα χρόνια, το θυμάμαι. Σε παρακάλεσα να μη φύγεις και δεν έφυγες. Για μένα δεν έφυγες. Έπρεπε να φύγεις, μάνα, τότε, δεν έπρεπε να με ακούσεις τότε, συγχώρα με που στο ζήτησα, εγωιστικά φέρθηκα μα δεν ήξερα, δεν ήξερα τότε, έπρεπε να φύγεις. Δεν ήξερα τότε. Μα τώρα φύγε. Εσύ μπορείς να φύγεις, εγώ δεν μπορώ. Φύγε, τούτη τη φορά μάνα, και μη με κοιτάζεις έτσι, σε ικετεύω. Και πάψε να ρωτάς, δεν το αντέχω. Πάψε να ρωτάς. Και φύγε.

Πίνακας: Νίκος Νικολάου, Κεφαλή

16 σχόλια:

kyriaz είπε...

Παραπάτησε;...

Τίποτα είπε...

Παραπάτησε, νομίζω. Χρόνια πριν. :)

quartier libre είπε...

αχ...
τι ν' τούτο;
τι αγαπημένο πάλι είν' τούτο;
τι γραφή;τι παράπονο;τι αλήθεια;
τι ανθρώπινο;τι τρυφερό; τι πικρό;
αχ...

Μεταίχμιο είπε...

Η πληγή θα γιάνει...
Η ψυχή όμως?

angeliki marinou είπε...

Για όνομα του Θεού. Αυτά τα κείμενα πονούν περισσότερο από κάγκελο.

vel... είπε...

Γμτ... με τσάκισε αυτό... Μα και θύμωσα πολύ. Έπρεπε να φύγουν. Κι οι δυο.

Ανώνυμος είπε...

Τίποτα, στους θαλάμους σου όλη η δυστυχία των ανθρώπων, η δική μας. Δυστυχία και γι' αυτούς που έφυγαν και για τους άλλους που έμειναν.

fish eye είπε...

φυγε μανα τωρα που εγω δεν μπορω να φυγω και μη με κοιτας..

σε καποια ασχημη στιγμη μου, το ειπα κι εγω αυτο..και μετανοιωσα..ποσο μετανοιωσα που δε με περιμενε μια αγκαλια απ εξω..

Socrates Xenos είπε...

"πανάθεμά σε νυστέρι
και πόσο γλυκά ακόμα να στο πω
πώς αίμα
τι θαρρείς
πώς δε μαχαιρώνονται κι οι όρθιοι ουρανοί
μπέρδεψα τις φορές που έκανα λάθη ορθογραφία
που κολλούσα τις λέξεις
όλες παρασύνθετες τις είχα κάμει
δεν έβγαινε νόημα
τρόμαξα ως ν` ανταποκριθώ
να ξεκολλήσω να μπω στη σειρά
που διαβάζω και Λόρκα ετούτον τον καιρό
πανάθεμά σε πρώτο αστέρι
ποιος σου `πε ότι έχουμε πια χέρια
ζεστά να σε φτάσουμε..."

Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος) είπε...

ΝΕΜΕΣΙΣ!!
Ο νοσηλευόμενος του θαλάμου 3 είναι ο "μακελάρης" του θαλάμου 4.
(Έτσι, γιατί οι μοιρολατρίες δεν μου αρέσουν...)
Μαζόχες μας έχεις κάνει Τίποτα!....
Μπαίνουμε για μια πρέζα πόνου και το ευχαριστιόμαστε κιόλας....

αμμος είπε...

Εξαιρετικά ελληνικά, καθημερινές πραγματικότητες, και τα δύο με αναφορά σε σιωπές εκκωφαντικές. Λογοτεχνία όπως πρέπει.

Don Psychote- Δ.Ψ είπε...

ρυθμικός βηματισμός, μια κάθαρση κι ένα ευχαριστώ...

takis είπε...

Σαν να σου λέει το ίδιο σου το παιδί "γιατί δεν φεύγεις πατέρα?"..και να στέκεσαι άφωνος , ανήμπορος μπροστά του.

sunday είπε...

Αυτές οι σκάλες...

Τίποτα είπε...

Απροσεξίες, φίλοι. Απροσεξίες...:)

sylfaen είπε...

κεντανε οι λέξεις βελονιά πάνω στο στέρνο.
απο τα καλύτερα κείμενα που διάβασα ετουτον τον καιρό