Απ' το τίποτα στο τίποτα: Του θαλάμου 2

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Του θαλάμου 2

Δυο ζιπουνάκια, τρεις πάνες κι ένα φυλαχτό. Μ’ αυτά ήρθα. Και μ’ αυτά φεύγω. Δυο ζιπουνάκια, τρεις πάνες κι ένα φυλαχτό. Και με δυο χέρια άδεια ήρθα κι ένα στήθος βαρύ. Και μ’ αυτά φεύγω. Με δυο χέρια άδεια κι ένα στήθος βαρύ. Γιατί στόμα να το βυζάξει, ο Θεός σου δεν μ’ άφησε να έχω. Το χρειάστηκε, λες. Το δικό μου το παιδί το χρειάστηκε ο Θεός σου, λες. Και καλά που πρόλαβες και μεσολάβησες και το ‘σωσες από την αμαρτία, λες. Που ανάσανε. Μια ανάσα, δυο ανάσες, τρεις. Αμαρτίες. Κι ύστερα τίποτα. Και πως είναι αγγελούδι τώρα, λες. Τώρα. Γιατί προλάβατε και το βαφτίσατε, λες. Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, το παιδί μου πέθαινε κι εσύ στρατολογούσες αγγελούδια. Υποκριτές. Κι εσύ κι ο Θεός σου. Έχε χάρη. Έχε χάρη που δεν ένοιωθα τι κάνανε πίσω από την πλάτη μου. Μα τώρα μάζεψέ τα και φύγε. Κι έχε χάρη. Έχε χάρη που πέθανα κι εγώ μαζί και δεν έχω δύναμη ούτε να φτύσω. Παρηγοριές δε θέλω. Δυο ζιπουνάκια, τρεις πάνες κι ένα φυλαχτό. Μ΄ αυτά ήρθα, μ’ αυτά θα φύγω. Πιπίλα δε χρειάζομαι.

Πίνακας: Γιάννης Μόραλης

12 σχόλια:

genna είπε...: «Το δικό μου το παιδί το χρειάστηκε ο Θεός σου, λες. Και καλά που πρόλαβες και μεσολάβησες και το ‘σωσες από την αμαρτία, λες.»
Tι μας γράφεις καλό μου τίποτα, με κάνεις και ριγώ καί κλαίω, νάσαι καλά... και χωρίς «αμαρτίες»...; 31 Οκτωβρίου 2007 στις 8:52 π.μ.
quartier libre είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.; 31 Οκτωβρίου 2007 στις 9:35 π.μ.
Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος) είπε...: Διαλύθηκα.......; 31 Οκτωβρίου 2007 στις 10:38 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ...; 31 Οκτωβρίου 2007 στις 11:17 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Συγγνώμη, βρε Τίποτα, αλλά πώς διαβάζεις αυτό που στα μάτια μου έχω; Τώρα...; 1 Νοεμβρίου 2007 στις 12:01 π.μ.
kyriaz είπε...: Κάποτε,αγαπητό Τίποτα,αυτά τα κείμενα θα έπρεπε να εκδοθούν.
Βάζεις τα γυαλιά σε πολλούς..."λογοτέχνες"...; 1 Νοεμβρίου 2007 στις 8:46 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Συμφωνώ με τον kyriaz και επαυξάνω. Ανατρίχιασα...; 1 Νοεμβρίου 2007 στις 9:14 π.μ.
Negma είπε...: Μάλλον πρέπει να πάψω να σε διαβάζω από τη δουλειά. Μόνο από το σπίτι. Εκεί που δεν φοβάμαι μην με δει κανείς να κλαίω...; 1 Νοεμβρίου 2007 στις 12:09 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ράγισα, και το μαντίλι είναι μικρό, κι άλλο δεν έχω.
Το κρατώ τίποτα... φυλαχτό, για νάχουν τα δάκρυα αιτία σοβαρή...
όταν κυλούν.

Καλησπέρα!!; 3 Νοεμβρίου 2007 στις 5:48 μ.μ.
fish eye είπε...: φοβερη εισαι..; 3 Νοεμβρίου 2007 στις 7:00 μ.μ.
Καπετάνισσα είπε...: Ξυράφι.
Λεπίδι να γυαλίζει.
Ακονισμένο μια χαρά.
Από τα χείλη ως τη καρδιά. Κόκκινο κι εδώ κι εκεί.
Κι από δω κι από κει.
Ακόμα κι απ' τα μάτια.; 3 Νοεμβρίου 2007 στις 10:12 μ.μ.
Τίποτα είπε...: Είναι που ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό το αεροβάφτισμα, φίλοι. Ποτέ.; 4 Νοεμβρίου 2007 στις 6:59 μ.μ.