Ψιχάλες
Χτυπούσε η βροχή την παλιά κουζινούλα με τον τσίγκο. Ένας μικρός νεροχύτης, δίπλα μια γκαζιέρα, παραδίπλα το τραπέζι, τραχανάς αχνιστός, ο θείος ο Γιώργος ο ψηλός, ο πατέρας και η λεμονιά η μωρή, η κοντούλα. Ξαναπές το μου, χωνόμουν στην αγκαλιά του, ξαναπές το μου. Και το τραγουδούσε πάλι και πάλι και έξω έκανε κρύο μα μέσα ήταν ζεστά και η βροχή χτυπούσε τον τσίγκο και παράξενο πράγμα, μα, όποτε βρέχει, όποτε βρέχει και κάνει κρύο μέσα κι έξω, άλλο δε θέλω παρά να χωθώ στην παλιά κουζινούλα με τον τσίγκο που τη χτυπούσε η βροχή.
Πίνακας: Σπύρος Βασιλείου, Η Ομπρέλα, αυγοτέμπερα σε ξύλο
Πίνακας: Σπύρος Βασιλείου, Η Ομπρέλα, αυγοτέμπερα σε ξύλο
14 σχόλια:
Θυμάμαι μια καλοκαιρινή μπόρα μαζί με τον αδελφό μου χέρι χέρι πιασμένοι να γινόμαστε σαν τον παπί και ακόμα είναι κι ένα τραγούδι που μου ρχεται τώρα έτσι καθώς σε διάβασα για λυτρωμό από τη βροχή. Τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου και οι στίχοι είναι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου:
Να' ναι ζωή και να μη σ' έχω πλάι
μοιάζει αστείο κακό
να' χω φωνή και να μη σου μιλάει
τι απομένει να πω
Να στο ζητώ και να μην ειστρέφεις
είναι χαμένη ευχή
είναι αμαρτία να το καταστρέφεις
ό,τι ζητά η ψυχή
Μια βροχή μου ξεπλένει τα μάτια
πέφτουν σταγόνες
σα να ' ναι γυαλιά
όσα είδα τα σπας σε κομμάτια
κι απ' τις εικόνες δεν πίνεις γουλιά
να ναι πρωί και να μην ξημερώνει
δε θα μου βγεί σε καλό
να' ναι αρχή και να λέω πως τελειώνει
αυτό δε στο συγχωρώ
Να στο ζητώ και να μην περιμένεις
είναι για μενα θυμός
αν είσαι εσύ ο καιρός που απομένεις
γίνε νερό κι ουρανός
Μια βροχή μου ξεπλένει τα μάτια
και στο λαιμό τα φιλιά σου θηλιά
όσα είδα τα σπας σε κομμάτια
έγω με σένα θ' αλλάξω δουλειά
Αφιερωμένο...:)
Σ ευχαριστώ !!!
μύρισες πρωτοβρόχι
κατακαλόκαιρο
δεν το χορταίνω το νερό
να, πάλι μούσκεμα
καλώς σε (ξανα)βρίσκω
ανεβαίνεις και...πας
την καλημέρα μου.
-πάλι ξημέρωμα μας βρήκε
η ώρα τέσσερις και σαράντα δύο-...
Κατακλυσμός εδώ σήμερα!
Ταίρι με την εικόνα σου μου έκανε.
Και μια άλλη δική μου.
Καλοκαιρινή βροχή, μεσημέρι.
Νανούρισμα, απο τα πιο ωραία.
Μετά τον πετροπόλεμο.
Ύπνος βαθύς.
Ακριβός, γιατί ήταν τόσο ανέμελος.
Καλημέρα.
περασμενα μεγαλεία...
Ψιχάλες ακούω, αλλά ψιχάλες δε βλέπω. Μόνο τα δάκρυα όσων πονούν από την κατάντια της ρουτίνας τους -μέθοδος διαφυγής- και όσων εμένουν στη μοναξιά της μοιρολατρείας τους.
η βροχή θα είναι η πιο συχνή αναμνησή μας!
θα είναι το πιο σπάνιο τραγούδι!
κι εμείς θα λέμε ξαναπες το μου!
ξαναπες το μου!
κλείνοντας στην αγκαλιά μας το σύννεφο, τόσο μαγικά όσο η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία..
"μ' έπιασε βροχή στο δρόμο
μα εγώ δε στάθηκα
σαν πουλί στην αγκαλιά σου
μπήκα και ζεστάθηκα
κι αν με χτύπησε τ' αγιάζι
το σακκάκι μου κι αν στάζει
σου το λέω, δεν πειράζει,
φτάνει να μαστε μαζί"
Κάποτε μάζευα βριχή σε μουκαλάκια, σε ποτηράκια. Τώρα πια ούτε μια στάλα δεν κρατάω. Δεν τολμάω. Τη χρειάζεται όλη το χώμα.Τί κρίμα.
..Μια αγκαλιά, ένα παραμύθι κι εκείνος ο ήχος ο ρυθμικός να μετράει το χρόνο, τη νοσταλγία, την περίεργη εκείνη, τη γλυκιά αίσθηση...ποια λέξη να της ταιριάζει; Δε ξέρω...
Κρατάω τους στίχους αυτούς μόνο σαν αποθυμιά όσων ποτέ δεν υπήρξαν για μένα...σαν προσευχή για μια σταγόνα..
Να'σαι καλά..
Μια πανέμορφη ιστορία σε δέκα τρείς σειρές...... όλο τ'άρωμα κι η γεύση της βροχής.....
των παιδικών, αλοτινών μου χρόνων...
Σ' εύχαριστώ.
γεια σου, μπήκα πρώτη φορά στο μπλογκ σου, τώρα σου γράφω αλλαγμένος. Διάβασα πολλά από τα μικρά σου στις παλαιότερες αναρτήσεις.
Ρε μπαγάσα, τι 'σαι συ; (Αστείο)
Ο τρόπος που γράφεις είναι πολύ ωραίος. Είναι σαν να γράφεις χάικιους σε πεζό λόγο, σαν να συλλαμβάνεις τη συντομία που πρέπει να έχει ένα ποίημα, μια στιγμή έμπνευσης και την αποδίδεις με το συντομότερο πεζό που έχω δει ως τώρα στη ζωή μου!!! Καταπληκτικό!!!
Original
Λέω πολλά πρώτη φορά που σε διαβάζω, αλλά μου άρεσαν πολύ όσα διάβασα.
Τα έχεις εκδόσει;
δεν μου απάντησες κι ανησυχώ.
Δεν θα αναρτήσεις άλλα; τα διάβασα όλα!
Δημοσίευση σχολίου