-2007
Με τι μέτρο μετριέται το αργά; Με τα λόγια που δεν είπα, όταν έπρεπε. Με το χάδι που δεν έδωσα, όταν έπρεπε. Με το συγγνώμη που δε ζήτησα, όταν έπρεπε. Μ’ αυτό το βάσανο μετριέται το αργά.
Πίνακας: Χρήστος Γαρουφαλής, Το Πρόσφορο.
Πίνακας: Χρήστος Γαρουφαλής, Το Πρόσφορο.
14 σχόλια:
Μη με παρεξηγήσεις. Συρρικνωμένο το "μέτρο του αργά" σου (νομίζω). Μην το παντρεύεις με το πρέπει (αν και είναι δικαίωμά σου).Εκβάλλει στην ενοχή. Στην ουσία νομίζω πως είναι η αδυναμία μας μπροστά στο χρόνο/το Σεφερικό -Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα).
Από την άλλη ίσως να είναι ο μοναδικός τρόπος (σου)να βιώσεις το αργά και έτσι δεν πέφτει λόγος σε κανένα μας.
Είναι βιαστικός ο σωστός χρόνος, καρδούλα μου... Αν δεν τον πιάσεις από τα μαλλιά, ξεφεύγει και κάποιες φορές μας καταπίνει.
Ωστόσο, ποτέ δεν είναι πραγματικά αργά, εφόσον....
Όταν νοιώσεις την ανάγκη να κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις κι όταν θέλεις να πεις κάτι, πρέπει να το πεις. Να μην αφήσεις γι' αργότερα. Αυτός είναι ο σωστός χρόνος. Μπορεί και να λαθεύω, δεν ξέρω, Φλήναφε, Έλενα, δεν ξέρω. Αλλά έτσι νοιώθω αυτή τη στιγμή.
Για το πρέπει το προσωπικό μιλάς. Το χρέος το μέσα.
Την ανάγκη δηλαδή.
Καμμία σχέση με έξωθεν επιβολές.
Σωστά, θα πω.
Το αργά, μετριέται με ό,τι δεν έγινε.
Ένα αυτό.
Το πολύ αργά, το ματωμένο, μετριέται μ' αυτό που δε γίνεται ακόμα.
Τ'ανήμπορο.
Όχι τ' αθέλητο.
Το κάθε κείμενο είναι βαθιά προσωπικό (αλίμονο αν δεν ήταν). Το να λέω εγώ το μακρύ μου και το κοντό μου (που αφορά την "ψύχα" του κειμένου και όχι τον τρόπο που γράφτηκε)είναι λίγο προκρούστειο αλλα και ανόητο (Το χρώμα των μαλλιών μας δεν επιδέχεται κριτικές...). Ως εκ τούτου παρατηρώ τις επιτυχείς σου απόπειρες να είσαι θλιμμένη επιγραμματικά..
δεν πειράζει
Καπετάνισσα, γι' αυτό μιλώ.
Φλήναφε, μη με στεναχωρείς. Και για την "ψύχα" και για τον τρόπο θα μιλήσεις και καθόλου προκρούστειο ή ανόητο δεν είναι. Αλλιώς δε θα είχε νόημα. Κι ύστερα να μιλάμε δεν είπαμε; Να μιλάμε. :)
Γιάννη, δεν πειράζει λες;
"ποτέ δεν είναι πραγματικά αργά, εφόσον...."
Παράξενη μέρα... Συνέχεια μιας ακόμα πιο παράξενης νύχτας... Γεμάτης αντικρουόμενα συναισθήματα... Εξίσου έντονα...
Και μετά ήρθαν τα λόγια σου αυτά, και άρχισα να αναρωτιέμαι αν ποτέ κοιτώντας πίσω, ξαναζώντας νοερά αυτήν την νύχτα, θα μετανιώσω για πράγματα που δεν έκανα ή δεν είπα, αλλά θα είναι πια αργά.
Αισιοδοξώ πως όχι, και χαίρομαι πολύ γι' αυτό...
Υ.Γ. Αν ήξερα πως βάζουμε στο blog μας link που οδηγεί στο κείμενο κάποιου άλλου blogger, θα επέστρεφα στο σημερινό μου post και θα έβαζα link με αυτό το κείμενό σου. Αισθάνομαι ότι έχουν έναν κοινό παρανομαστή.
`Naι, δεν παιράζει. Οτι εγινε και οτι δεν εγινε, καλώς. Και ότι μας άφησε μεσα μας αυτό που δεν καναμε, ισοδύναμο με αυτό που θα μας αφηνε εάν το είχαμε κάνει.
Δε μετριέται το αργά.. είναι στιγμιαία ακύρωση μόχθων. και στο κοντερ μηδενισμός.
Όλα θέμα timing λοιπόν...
Πολύ καλό. Ο χρόνος δε μετριέται. Μια ψευδαίσθηση είναι τελικά η μέτρησή του και τόσο σχετική όση και η ζωή μας σε αυτό. Και το συγνώμη δε μετρά το χρόνο, καλλιεργεί απλά την ελπίδα της συνέχειας.
Ποτέ δεν είναι αργά!Μην αγχώνεσαι δεν υπάρχει μέτρο!Την κουλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου