Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2007

Το καζανάκι...

Κάθε άνθρωπος και το καζάνι του, κάθε σπίτι και το καζανάκι του. Στο πρώτο βράζει ο καθείς μας με την απατηλή ψευδαίσθηση πως όλων τα καζάνια είναι τα ίδια. Το δεύτερο στέκει εκεί, στη γωνία του, κι από κει κανονίζει το μεγάλο καζάνι. Κυριολεκτικά. Γιατί το καζανάκι, που το προσπερνάς πολλές φορές υποτιμώντας το, (επίτηδες το φόρεσε το –άκι στο τέλος για να μη δίνει στόχο), στην ουσία αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε το καζάνι. Τη ζωή μας. Ενδομύχως, βεβαίως, το γνωρίζουμε. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός πως του φερόμαστε με σεβασμό, όταν μιλάμε γι αυτό; ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Σπανίως «του καζανακιού». Πάντοτε υποκείμενο ή αντικείμενο στις προτάσεις μας. Σπανίως δευτερεύων προσδιορισμός. Έτσι, αναπτύσσουμε τις προτάσεις μας ως εξής: Χάλασε το καζανάκι, τρέχει το καζανάκι, τράβα το καζανάκι, μην τραβάς το καζανάκι.

Στο σπίτι μας, πάντως, αποφεύγαμε να τραβήξουμε καζανάκι, μετά τις δέκα το βράδυ. Διαταγή του πατέρα. Ομηρικοί καυγάδες στο σπίτι με αφορμή το καζανάκι. Θέμα σεβασμού, φώναζε ο μπαμπάς. Ενοχλούμε τους γείτονες. Ένδειξη υποτέλειας, απαντούσαμε, φοβάσαι τη σπιτονοικοκυρά, μην τυχόν και μας διώξει, μην τυχόν κι ανεβάσει το νοίκι. Κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Φοβιτσιάρη! Μια ζωή φοβάσαι! Και τραβούσαμε το καζανάκι.

Μια αίσθηση ευφορίας, ψυχικής ανάτασης με κατέκλυζε κάθε φορά που κράδαινα την αλυσίδα μετά τις δέκα το βράδυ, την κρατούσα λες και κρατούσα όλον τον κόσμο στα χέρια μου, στο χέρι μου ήταν να διαγράψω, να ευχαριστήσω, να απογοητεύσω, να προκαλέσω, να λυτρωθώ, να είμαι «καλό» ή «κακό» παιδί, να γράψω στα παλιά μου τα παπούτσια κανόνες ή να τους σεβαστώ. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πανικό του, όποτε προέβαινα στην απονενοημένη ενέργεια. Αν μπορούσε να χωθεί ολόκληρος στη λεκάνη να σταματήσει το μοιραίο, θα το έκανε. Όπως δε θα ξεχάσω την ανησυχία που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό του, τι θα πει η νοικοκυρά, τι θα πουν οι γείτονες, την παραίτηση, τι παιδί μεγαλώνω, σε τι έφταιξα και να! κουβέντες και να! σιγομουρμουρίσματα στην κρεβατοκάμαρα κι όλα αυτά για ένα καζανάκι. Ένα καζανάκι, που με τα χρόνια έγινε σύμβολο αντίστασης και υποταγής συνάμα. Ένα καζανάκι, που με τα χρόνια το σκέφτομαι όλο και πιο πολύ, πριν το τραβήξω.
Γιατί, τι θα πουν οι γείτονες και η σπιτονοικοκυρά; Θα ενοχλήσω. Άσε που θα στεναχωρηθεί κι ο πατέρας…

13 σχόλια:

αμμος είπε...

Το τίποτα γράφει για τα μεγάλα με αφορμή τα ελάχιστα.

Rodia είπε...

Ενα αλλιώτικο... καζανάκι!:-)
εδώ: http://www.myspace.com/cleftonestheband

Τίποτα είπε...

@ αμμος

Πάντα ευγενικός. Ακόμη και με το τίποτα:)

@ ροδιά

Φοβερό, τρομερό το καζανάκι που μου συνέστησες. Να είσαι καλά:)

IdentityCafe είπε...

ενδιαφερον! ο "αμμος" το ορισε τοσο καλα ομως!!!

herinna/ είπε...

Είδες πως ο καιρός συμβιβάζει τα αδιανόητα στη σκέψη μας; Μην παραιτείσαι, τράβα καζανάκι!
Και έλεγε ο μεγάλος Σικελιανός, ποιητής είναι αυτός που έχει για έρισμα το ασήμαντο τίποτα, για να αγγίξει μ' αυτό τις μεγάλες αλήθειες. Είσαι ποιητής όχι ασήμαντο τίποτα.

Helix Nebulae είπε...

Με κάλυψαν οι συμμαθητές μου :-))

alex είπε...

Βράζατε στο καζανάκι σας δηλαδή μετά τις δέκα...

Τίποτα είπε...

@ identitycafe

Άστα να πάνε! Άλλοι μιλάνε για Βαλτιμόρες κι άλλοι για...καζανάκια:))

@ herinna

Καλή μου herinna, τι να πω; Φταίει ίσως που οι αλυσίδες έχουν αντικατασταθεί από τα μπουτόν και η "επαναστατική" πράξη, δε φαντάζει πια τόσο επαναστατική.:)

@ helix nebulae

Ευτυχώς! Φοβήθηκα για μια στιγμή πως θα αναφωνήσεις: "Με κάλυψε η... εισήγηση" :)

@ alex

Καλώς σε. Μικραίνει το άτιμο το καζάνι, μικραίνει...Καζανάκι γίνεται όσο πάει. Πότε θα με τραβήξουν δεν ξέρω:)

o kairos είπε...

Χεστα φιλε μου.

Τίποτα είπε...

@ ο Καιρός

Δε γίνεται αλλιώς, αγαπητέ καιρέ. Μέσα στην εξέλιξη κι αυτό:)

perssefoni είπε...

λειτούργημα κάνει το καζανάκι.το τραβάς και απαλλάσεσαι.

Τίποτα είπε...

@ Περσεφόνη, καλώς ήλθες:)
Λειτούργημα μέγα, πράγματι:)

quartier libre είπε...

το στυλ, ο τόνος, η έκφραση, οι λέξεις.
τις έχω σπουδάσει αυτές τις λέξεις κι αυτό το στυλ, σε σπουδές βραδυνές.