Η βαλίτσα
Χαμένη βαλίτσα τσουλάει η ζωή μου σε γκρίζους ιμάντες, αεροδρομίων ξένων. Γυρίζει κι όλο γυρίζει και δε βρίσκεται κανείς να την παραλάβει. Κάποιοι προσπάθησαν κι εκείνη τους έδειξε αυθάδικα το κίτρινο κορδελάκι, δε βλέπεις, δεν είμαι δική σου, αλλουνού είμαι, θα ‘ρθει όπου να ’ναι, και συνέχισε να γυρίζει, περήφανη ανάμεσα στις άλλες η τρελή, να τη σπρώχνουν και να σπρώχνει, εδώ είμαι, κι όλο γύριζε, χωρίς αιδώ, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως ο χώρος γύρω της γινόταν όλο και πιο άνετος, επικίνδυνα πιο άνετος, πως τα χέρια που την άγγιζαν μειώνονταν πια, πως τα βλέμματα που αναζητούσαν, φευγαλέα στέκονταν πάνω της και την προσπερνούσαν, δεν κατάλαβε πότε άρχισε να κρυώνει, δεν κατάλαβε πότε έμεινε μόνη της, αυτή και το κίτρινο κορδελάκι της στον παγωμένο χώρο, μόνο εκείνη να γυρίζει κι όλο να γυρίζει…
Κουράστηκα, πια…Ας κατεβάσει επιτέλους κάποιος το διακόπτη…Μη! Όχι ακόμη σε παρακαλώ…Μπορεί να φανεί, μπορεί να φανεί σου λέω, και πρέπει να ‘μαι εδώ…να περιμένω…
Κουράστηκα, πια…Ας κατεβάσει επιτέλους κάποιος το διακόπτη…Μη! Όχι ακόμη σε παρακαλώ…Μπορεί να φανεί, μπορεί να φανεί σου λέω, και πρέπει να ‘μαι εδώ…να περιμένω…
15 σχόλια:
Άλλο ένα εξαιρετικό πεζό ποίημα.
Αλήθεια, μήπως η βαλίτσα περιμένει τόσο καιρό, επειδή φοβάται να την ανοίξουν;
Ουκ αν λάβοις (απάντηση) παρά του μη έχοντος, γμτ...
Το κακό είναι ότι εγώ είδα έναν άνθρωπο να γυρίζει πάνω στους γκρίζους ιμάντες και η εικόνα ήταν εφιαλτική.
Είμαι σίγουρη πως αυτή η ξεχωριστή βαλίτσα, ανήκει σε κάποιον ξεχωριστό επιβάτη, κι όπου να΄ναι θα φανεί...
Καλή σου μέρα!
Συμφωνώ με τον "άμμο" (πάλι γμτ).
Έχει αυτοκόλλητα από ταξίδια πάνω της άραγε η βαλίτσα;
άλλο ένα απροσδόκητο ποιητικό.
μπράβο...άσ'την να πάει μακριά λοιπόν η βαλίτσα, εννοώ να συνεχίσεις να γράφεις!
oi imantes eniote odhgoyn sthn epomenh pthsh,sthn epomenh stash,sto epomeno taxidi...kamia fora epekteinontai sto apeiro
Αυτά τα ρημάδια τα κορδελάκια μας...
Τόσο υπέροχα αγχωτικό, τόση αλήθεια...
Πάρα πολύ καλό!
@ axenbax
Συμφωνώ απολύτως. Ό,τι και να ‘ναι αυτό που σέρνουν οι γκρίζοι ιμάντες πρέπει να ‘χει εφιαλτική θωριά…
@ mirca
Καλημέρα και σε σένα και σ’ ευχαριστώ:)
@ helix nebulae
Πολλά αυτοκόλλητα έχουν περάσει από τα τοιχώματα της βαλίτσας. Μόνο που μετά από κάθε ταξίδι αφαιρούνται από τα τοιχώματα, μην τυχόν και μπερδευτεί ο επόμενος προορισμός και βρεθεί αντί για Κατμαντού στη Ναϊρόμπι.:)
@ roidis
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε σένα, δεν ξέρω τι άλλο να πω.
@ χάρυβδιςςς
Αρκεί να μη σε οδηγούν στα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, αλλά όντως στο επόμενο. Καμιά φορά ξεκινάς για το επόμενο κι επιστρέφεις στα ίδια.
@ herinna
Ένας θεός ξέρει πότε και πώς τα διαλέγουμε τα κορδελάκια όποιου χρώματος. Τα διαλέγουμε ή νομίζουμε πως τα διαλέγουμε; Κι αν τα διαλέγουμε, γιατί διστάζουμε να τα αλλάξουμε στην πορεία;
@ παράξενος
Σ’ ευχαριστώ, να είσαι καλά:)
Γενικώς να είμαστε καλά να ανταμώνουμε με τον τρόπο που ανταμώνουμε.
Εγω ειμαι σιγουρη πως ο κατοχος της βαλιτσας αποκοιμθηκε μεσα της
Θαυμαστή η σιγουριά σου, Μαρία που δε σε λένε Μαρία:)
Έχω νιώσει σαν τη βαλίτσα σου
alex,
εγώ να δεις...:)
"επειδή φοβάται να την ανοίξουν"
τι στο διάβολο φοβάται;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ...
Δημοσίευση σχολίου