Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Τμήμα Δ, 7

Ότι βρέχει το ξέρω. Γι’ αυτό ήρθα. Μήπως και κρυώνεις. Μήπως κι αγριεύεσαι μόνος σου. Θες την αλήθεια; Δεν το πίστευα αυτό το μήπως και, δεν το πίστευα, δεν είναι της ιδεολογίας μου. Αλλά εσύ το πίστευες. Είχες κρεμαστεί πάνω του. Μήπως και, έλεγες. Προλάβεις. Και κοντά σου, το έλεγα κι εγώ. Υπομόνεψε, έλεγα, μήπως και. Αλλά δεν προλάβαμε, ε; Δεν προλάβαμε. Και τώρα βρέχει. Κι ευχές βρέχει, γιατί είναι χρονιάρες μέρες και φιλιέται ο κόσμος στα κατώφλια και λέει χρόνια πολλά μήπως και. Τα ζήσει. Γι’ αυτό ήρθα. Γιατί, πες-πες, φαίνεται πως το πίστεψα πολύ το μήπως και σου. Χρόνια πολλά, λοιπόν. Χρόνια πολλά, μήπως και. Μήπως και μ’ ακούσεις, λέω, και ζεσταθείς κάπως.

16 σχόλια:

quartier libre είπε...

@
δάκρυ

Ευτυχία είπε...

καλά χριστούγεννα...
μήπως και τα ζήσουμε με περισσότερη αγάπη και λιγότερη μοναξιά.
μήπως και.

Δανάη είπε...

Xρόνια Πολλά...μήπως και Χρόνια Καλά...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Χρόνια σου Πολλά, Τίποτα, γεμάτα ευτυχία, δύναμη, δημιουργικότητα και τέτοια λυρική διάθεση.

fish eye είπε...

ευχες..για λιγοτερη θλιψη και περισσοτερη χαρα..

οι λεξεις σου, μια μια τρυπουν την ψυχη μου.. αφηνουν χαρακιες, μαλακωνουν, σκληραινουν, πλαθουν..

ομως
επειδη παντα υπαρχει και η αλλη πλευρα, ελα να δεις το δικο μου παραμυθι..τη δικη μου ζωγραφια..

τα εφτιαξα ΜΗΠΩΣ..
μηπως..

σε φιλω δυνατααα

το θείο τραγί είπε...

Κατά την λαϊκή παράδοση διάγουμε ήδη από εχθές τις ημέρες του δωδεκαημέρου με τα καλικαντζαράκια να προβάλλουν στις αυλές και τα κατώφλια των σπιτιών και να πειράζουν τους ανθρώπους. Εύχομαι τούτη η σελίδα να γεμίσει καλικαντζαράκια που να σού εύχονται διάφορα παρδαλά και μη και να σού φέρουν αυτό που επιθυμείς, το γραμμένο και στην κατακλείδα σου... "μήπως και ζεσταθείς κάπως".

Ας μη μένουμε μόνοι.

'Ετη πολλά.
το και θείον τραγί
με αγάπη

Xνούδι είπε...

Δεν κρυώνουν. Μου το λέει κάθε βράδυ...
Σε φιλώ αγαπημένο τίποτα.

Ανώνυμος είπε...

Πρώτη αντίδραση:
Ωωω!
[Η μόνιμη αντίδραση σε ό,τι γράφεις. Έχω σταματήσει να αντιστέκομαι. Ηττήθηκα -ευτυχώς- κατά κράτος!]

Δεύτερη αντίδραση:
Ακουμπάμε το μαχαίρι στην πληγή, απαλά, διερευνητικά, ερωτικά σχεδόν. Μετά πιο έντονα και άγρια, μέχρι να ματώσει πάλι, να ανοίξει. Η περίεργη ομοιοπαθητική του πόνου σαν απάντηση στον πόνο.
[Όμως είναι επιλογή. Απλά το αναφέρω: αυτή η στάση είναι επιλογή. Υπάρχουν τρόποι και τρόποι να επιδράσουμε στην ίδια μας την ψυχή. Κανείς δεν είναι αυτονόητος.]

Τρίτη αντίδραση:
Πριν έρθει ροδαλό, μοσχομυριστό ανάμεσα στους ομοίους του, πριν κλάψει για την πρώτη ανάσα, πριν αγκαλιαστεί, κρύωνε; Τώρα κρυώνει;
[Εμείς, ναι, κρυώνουμε... Για τι τα γράφω αυτά; Μήπως και καταλάβω. Και γιατί το κείμενό σου τα προκάλεσε. Και από εκτίμηση.]

προφήτης είπε...

υπέροχο κείμενο ...
αλλά όσες γιορτές και αν περάσουν ακόμα εδώ δε θα είναι;

καλησπέρα

Fight Back είπε...

μπραβο.
χρονια σου πολλα.

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου χρονιά, καλή του μνήμη.

Και νομίζω πως η μνημη διαφέρει απο τη ζώσα εμπειρία κατά το οτι οταν ενθυμουμαστε τα δράματα μπορούμε και να να σκάμε μια υποψία χαμόγελου, οπως οταν θυμομαστε τα ομορφα που εφυγαν μας ξεφεύγει ενα αχ. Αυτή η μετουσίωση δεν απέχει από την αθανασία, αν οπως κι εγω, δεχτεί κανείς πως οι απουσίες είναι τόποι.

quartier libre είπε...

@ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ;

Ανώνυμος είπε...

και εγω το τυχερος που το χω δει..

Καπετάνισσα είπε...

Καλά είσαι μικρή μου;

:)

kyriaz είπε...

Λείπεις...

Τίποτα είπε...

Μακάρι να ήξερα πού είμαι. Σκόρπια εδώ κι εκεί, νομίζω. Σας ευχαριστώ:)