Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Ένας Θεός ξέρει.



Στέκεται εκεί αμίλητος και παρατηρεί που γίνονται πράγματα και γράφονται θαύματα κι ένας Θεός ξέρει πόσο, είμαι κι εγώ εδώ, θέλει να πει και να βουτήξει, μα. Είναι μαύρο το νερό αποφασίζει και κρύο φαίνεται πολύ κι ούτε κανείς γνωρίζει σε ποια θάλασσα πηγαίνει, τώρα βέβαια θάλασσα θα ‘ναι, πόσο μπορεί οι θάλασσες ταξίδια να διαφέρουν, θυμήσου που ταξίδεψες κι εσύ, μα. Είναι ο καιρός που πέρασε πολύς, πού να το ψάχνει το καφέ του το δισάκι, στο μεσιανό ντουλάπι τ’ άφησες, θυμήσου, πλάι στην τραγιάσκα του Μιχάλη, μα. Είναι που μόνος τα φοβάται τα ταξίδια κι οι φίλοι του όλοι στο ποτάμι βουτηγμένοι, σε φώναξαν και δίστασες, θυμήσου, αν κολυμπήσεις θα τους φτάσεις παρακάτω, μα. Είναι κι αυτός ο αγκώνας που πονάει, μαζέψανε τα χρόνια του αλάτια, ξεκούραση συνέστησε ο γιατρός του, κάποτε έλεγες ξεκούραση τον τάφο, θυμήσου, μα. Πάει καιρός που αψηφούσε τους κινδύνους, και μαύρο μοιάζει το νερό και κρύο κι ούτε που ξέρει σε ποια θάλασσα πηγαίνει και για ταξίδι δεν κινά χωρίς δισάκι και από φίλους έχει μόνο την τραγιάσκα, όλοι προσπέρασαν πού να τους φτάνει τώρα κι είναι κι αυτός ο αγκώνας που πονάει, ξεκούραση συνέστησε ο γιατρός του και στέκει εκεί αμίλητος και βλέπει να γίνονται πράγματα και να γράφονται θαύματα κι ένας Θεός ξέρει πόσο, μα.


9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όλη η ιστορία, όλο το ζουμί κρύβεται πίσω από αυτό που δε λέγεται, πίσω από τα ευκόλως (ή μήπως όχι;...) εννοούμενα, πίσω από αυτό το μα είναι τα "ευνόητα" ή άρρητα μιας ζωής.

[Πολλοί θα ήθελαν να γράφουν έτσι, μα.]

quartier libre είπε...

@ το ήξερα!
το ήξερα πως δεν τα άφισες...
και πώς, άλλωστε;!

αφού,
πολλοί θα ήθελαν να γράψουν τέτοια ΠΟΙΗΣΗ
μα...

:) :)

Fight Back είπε...

εγω για παραδειγμα θα ηθελα.

αλλα μου φτανει και να διαβαζω

Ανώνυμος είπε...

Μα, "λυπάται (άραγε) γιατί άφησε να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά του
χωρίς να πιει ούτε μια στάλα"?
Φλήναφοι χαιρετισμοί

Γιώργος Μίχος είπε...

Σκέφτομαι κάποια κυρία που ήθελε να γράψει μυθιστόρημα σε στυλ ευπωλήτων και στο τέλος "κατάντησε" να γράφει ένα είδος πολύ προωθημένης πεζογραφίας στο διαδίκτυο.

Τιμή μου που τη γνώρισα στη φάση που από το τίποτα κάνει κάτι για μας και μας παρηγορεί γδέρνοντας τα σπλάχνα της...

Nomad είπε...

Οποιος είναι εδώ δε χρειάζεται να φωνάζει. Οσοι είναι να τον ακούσουν έχουν εκπαιδευτεί στα ψιθυρίσματα.

neraida είπε...

Γράφεις υπέροχα και χαίρομαι που ανακάλυψα όλους αυτούς τους θησαυρούς σου. Η ποιητική γραφή σου είναι τόσο έντονη και πραγματική που ειλικρινά με συγκινεί πολύ. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ που έχεις καταθέσει σε μέρος φανερό όλες αυτές τις εικόνες και τα συναισθήματα.

Καλή συνέχεια.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ όμορφο, τίποτα. Αυτή η βαριά ατμόσφαιρα είναι τόσο όμορφη...

Τίποτα είπε...

Σας ευχαριστώ όλους τόσο μα τόσο πολύ. Κι ας μην το καταλαβαίνετε, έτσι μονόχνωτος άνθρωπος που γίνομαι ώρες-ώρες.