Του θαλάμου
Έλα πιο κοντά, δεν μπορώ να μιλάω δυνατά, δεν είμαι καλά σήμερα. Κι ύστερα όπου να ναι θα ‘ρθει, έχει πάει να τηλεφωνήσει. Τώρα που ‘μαστε μόνες, άκουσέ με. Άκουσέ με. Μπροστά τους παριστάνει την καλή μα, σα φεύγουν, με παιδεύει. Με παιδεύει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ανήμπορη. Κι εκείνες να ρωτάνε. Σου φέρεται καλά η γυναίκα, μάνα; Όχι, ουρλιάζω, όχι, μπροστά σας είναι όλο γλύκες κι όταν φεύγετε, μ’ αφήνει και κατουριέμαι πάνω μου. Με σιχαίνεται, θα με σκοτώσει αυτή να το ξέρετε. Και κοιτάζονται. Νομίζουν πως τα έχω χαμένα. Κι εκείνη το νομίζει κι εσύ το νομίζεις, μη νομίζεις πως δεν το ξέρω. Το νοιώθω που με κοιτάς περίεργα. Να με πάρεις, Θέ μου, να με πάρεις. Τώρα να με πάρεις. Τι να το κάνω που ζω, όταν εσείς δε με πιστεύετε, ε; Τι είναι ο άνθρωπος, όταν δεν τον πιστεύουν, ε; Πέτρα είναι. Πέτρα. Έπαψα πια να λέω. Τρελή με ανεβάζετε, τρελή με κατεβάζετε κι άλλο δεν αντέχω. Πονάω, της λέω, πες στη νοσοκόμα να μου δώσει κάτι να φύγει ο πόνος, δεν πονάς, απαντάει και γυρίζει από την άλλη. Διψώ, της λέω, διψώ, δε διψάς, απαντάει. Ανέβασέ μου λίγο το μαξιλάρι, πιάστηκα, στράβωσε η πλάτη μου, μια χαρά είναι το μαξιλάρι στη θέση του, απαντάει, τ’ αφήνει εκεί. Πέτρα το μαξιλάρι στην πλάτη μου. Πέτρα κι εγώ. Στην πλάτη τους. Κουράστηκα να με κουβαλάνε. Κουράστηκα να τις κουράζω. Τις άκουσα που μίλαγαν με τους γιατρούς το πρωί. Έκανα πως κοιμόμουν. Ξανακύλησε, είπαν. Κλαίγανε. Εγώ μιλιά. Για άλλη μάνα κλαίγανε, όχι για μένα. Γι’ αυτό που ήμουν κλαίγανε. Όχι για την πέτρα. Τις πέτρες δεν τις κλαίνε. Παρακαλάνε μόνο. Να κυλήσουν.
Πίνακας: Francisco José de Goya y Lucientes, Χρόνος
Πίνακας: Francisco José de Goya y Lucientes, Χρόνος
21 σχόλια:
να έχουμε μιά καλή μέρα :)
Μετά απ'αυτό, παίρνω βαθιές ανάσες.
Μας έλειπες...Πολύ.
Μα επέστρεψες μ' ένα ακόμη εξαιρετικό κείμενο...
μπραβο
Είχα τις αντιρήσεις μου κι εγώ πως το πικρό μπορεί να είναι όμορφο. Έβαζα ζάχαρη στον καφέ, στο τσάι και στο γάλα ακόμα να το γλυκάνω. Αυτό το κείμενο όμως, ανατρέπει τις πεποιθήσεις μου. Τελικά, το πικρό μπορεί να είναι όμορφο!
(Ευχαριστώ την πασχαλίτσα που σε σύστησε...)
...αυτά.
...ήμουνα που ήμουνα "κάπως" σήμερα, έπεσα και πάνω στην "πέτρα" σου και με αποτελείωσες...
Πολύ ώριμο κείμενο φίλε, υποχθόνια πίκρα και έρπουσα παραίτηση να βγάζει ενοχές στο τσιγκέλι...
Καλώς σε βρήκα....
Καλωσόρισες πίσω! Ελπίζω να ξανάσανες λίγο κι έτσι να ξανάγραψες.
Μου θύμισες ένα κομμάτι της Τσανακλίδου από τα "Τραγούδια ενός παράξενου κόσμου" το "Η μάνα μου στον ουρανό". Καλή σου μέρα!
Δεν προλάβαμε να το ζήσουμε. Έφυγε με τη ζάλη των φαρμάκων, την άνοια της καταστολής. Ίσως και να μην ήθελε να είναι έτσι εξαρτημένος. Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Καλώς επέστρεψες.
Πανδαμάτωρ είναι αυτός? Οι 24ωροι αιώνες της? Ωραίο κείμενο τίποτα. Ταξίδι πήγες?
Δεν είναι από τη χαρά μου που ανέβασες κείμενο μετά από τόσο καιρό...
Είναι όντως ένα από τα πιο αγαπημένα μου κείμενά σου!
Τόσο αληθινό, τόσο αιχμηρό... Κυρίως λάτρεψα το ότι έδωσες "φωνή" σε κάποιον ήρωα που συνήθως έχει βουβό ρόλο, πλαισιώνει άλλους, κεντρικούς ήρωες. Ακόμα και στην τέχνη, ως "πέτρα" αντιμετωπίζεται τις περισσότερες - δυστυχώς - φορές.
(Πόσο χάρηκα που ξαναέγραψες! Αλήθεια!!!)
σκεφτομουν πως στις πετρες καμια φορα αναζητουν κάποιοι στηριγμα
O εγγαστρύμυθος βράχος...
βαλσαμο η γραφη σου!!
@ quartier libre
πολλές όμορφες μέρες εύχομαι και σε σένα :)
@ aerosol,
καλώς σε!
@ Kyriaz,
δε θα πάψω να το λέω: Χαίρομαι που είσαι εδώ.
@ fight back,
Και πότε το στήριγμα γίνεται βάρος; Δεν ξέρω, δεν ξέρω.
@ vromios
Σ' ευχαριστώ κι εσένα και την πασχαλίτσα :)
@ renton,
καλή μου renton, αυτά...
@ vlaxos,
σ' ευχαριστώ πολύ :)
@ ammos
ναι, κάπως έτσι ξανάγραψα. Καλώς σε βρήκα!
Πολύ ωραίο κείμενο. Άργησες να γράψεις, αλλά επέστρεψες δυναμικά.
αγκαλιά αγκαλιά αγκαλιά
φώναζε μες το μυαλό μου
αυτό το κάτι που μιλάει και με δίχως αυτιά δεν ξέρω πώς τ` ακούμε
να κάμω κριτική σε μιαν αγκαλιά πώς και δεν μπορώ γιατί απ` το δίνω δεν απ΄το πάρε και μένα του ανθρώπου μου λείπει κι έλεγα μέρες τώρα κάτσε να της γράψεις μιαν ακρογιαλιά να έχει ξενιτεμό μες στους ανθρώπους θα καταλάβει αυτή αυτή τις κεραίες τις έχει κι από χειμώνα κι από άνοιξη κι είναι εποχή και εποχές δε βρίσκω άκρη και λέω πίσω από τις λέξεις της κρύβει ένα ντοκτορά πόνου καρδιοπρακτικής
έτσι πατούσα τα πλήκτρα ν` αναδυθεί η κραυγούλα που `θελα να βγάλω έτσι
αδικαιολόγητα μ` ένα τροπικό επίρρημα σωζόμουν όσες φορές εδώ που με γρατζουνούσε η πένα της
Εμείς δεν επικοινωνούμε, κοινωνούμε ,δε χρειάζεται, τα ξέρουμε αυτά τα τερτίπια από γενησιμιού , ξέρουμε το έτσι που δεν επείγει ανάλυσης
μόνο να , να το πω δεν αντέχω, που πάλι κι ας είναι τίποτα κι ας είναι για το τίποτα με κάμνεις που θα `λεγε κι η γιαγιά μου η Αραλιώ, με κάμνεις και γράφω ν` αποσυγκινήσω τον εαυτό μου
@ είδες, τιποτένιο μου;
είδες;
πώς να διαχειριστεί κανείς την έλλειψη των ανθρώπων;
την έλλειψη κοινωνίας-επί λέξεων, σκέψεων, αισθημάτων;
την έλλειψη παρουσίας;
έστω, την έλλειψη παρουσίας αισθημάτων;
..."κάτσε να της γράψεις μιαν ακρογιαλιά να έχει ξενιτεμό μες στους ανθρώπους"
ξένος
που, τι ξένος δηλαδή...
δικός, έπρεπε να υπογράφει !
υπέροχο κι ας μ'έκανες χάλια!
πολύχρωμη καλημέρα
χχχχχχχχ
Ευχαριστώ σας
Βλέπεις, μα δε βλεπεις... Νιώθεις, μα δε νιώθεις... Μόνο ο πόνος υπάρχει, τιποτε άλλο... Θα 'ρθει η ωρα να αποδεσμευτείς, να λυτρωθείς, αυτό μόνο προσμένεις... Τη λύπηση δεν τη θες, το κλάμα των άλλων για σένα... Νιώστε με, αγγιξτε με, αφήστε με... τιποτε άλλο...
Δημοσίευση σχολίου