Ένας Θεός ξέρει.
Στέκεται εκεί αμίλητος και παρατηρεί που γίνονται πράγματα και γράφονται θαύματα κι ένας Θεός ξέρει πόσο, είμαι κι εγώ εδώ, θέλει να πει και να βουτήξει, μα. Είναι μαύρο το νερό αποφασίζει και κρύο φαίνεται πολύ κι ούτε κανείς γνωρίζει σε ποια θάλασσα πηγαίνει, τώρα βέβαια θάλασσα θα ‘ναι, πόσο μπορεί οι θάλασσες ταξίδια να διαφέρουν, θυμήσου που ταξίδεψες κι εσύ, μα. Είναι ο καιρός που πέρασε πολύς, πού να το ψάχνει το καφέ του το δισάκι, στο μεσιανό ντουλάπι τ’ άφησες, θυμήσου, πλάι στην τραγιάσκα του Μιχάλη, μα. Είναι που μόνος τα φοβάται τα ταξίδια κι οι φίλοι του όλοι στο ποτάμι βουτηγμένοι, σε φώναξαν και δίστασες, θυμήσου, αν κολυμπήσεις θα τους φτάσεις παρακάτω, μα. Είναι κι αυτός ο αγκώνας που πονάει, μαζέψανε τα χρόνια του αλάτια, ξεκούραση συνέστησε ο γιατρός του, κάποτε έλεγες ξεκούραση τον τάφο, θυμήσου, μα. Πάει καιρός που αψηφούσε τους κινδύνους, και μαύρο μοιάζει το νερό και κρύο κι ούτε που ξέρει σε ποια θάλασσα πηγαίνει και για ταξίδι δεν κινά χωρίς δισάκι και από φίλους έχει μόνο την τραγιάσκα, όλοι προσπέρασαν πού να τους φτάνει τώρα κι είναι κι αυτός ο αγκώνας που πονάει, ξεκούραση συνέστησε ο γιατρός του και στέκει εκεί αμίλητος και βλέπει να γίνονται πράγματα και να γράφονται θαύματα κι ένας Θεός ξέρει πόσο, μα.
9 σχόλια:
Όλη η ιστορία, όλο το ζουμί κρύβεται πίσω από αυτό που δε λέγεται, πίσω από τα ευκόλως (ή μήπως όχι;...) εννοούμενα, πίσω από αυτό το μα είναι τα "ευνόητα" ή άρρητα μιας ζωής.
[Πολλοί θα ήθελαν να γράφουν έτσι, μα.]
@ το ήξερα!
το ήξερα πως δεν τα άφισες...
και πώς, άλλωστε;!
αφού,
πολλοί θα ήθελαν να γράψουν τέτοια ΠΟΙΗΣΗ
μα...
:) :)
εγω για παραδειγμα θα ηθελα.
αλλα μου φτανει και να διαβαζω
Μα, "λυπάται (άραγε) γιατί άφησε να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά του
χωρίς να πιει ούτε μια στάλα"?
Φλήναφοι χαιρετισμοί
Σκέφτομαι κάποια κυρία που ήθελε να γράψει μυθιστόρημα σε στυλ ευπωλήτων και στο τέλος "κατάντησε" να γράφει ένα είδος πολύ προωθημένης πεζογραφίας στο διαδίκτυο.
Τιμή μου που τη γνώρισα στη φάση που από το τίποτα κάνει κάτι για μας και μας παρηγορεί γδέρνοντας τα σπλάχνα της...
Οποιος είναι εδώ δε χρειάζεται να φωνάζει. Οσοι είναι να τον ακούσουν έχουν εκπαιδευτεί στα ψιθυρίσματα.
Γράφεις υπέροχα και χαίρομαι που ανακάλυψα όλους αυτούς τους θησαυρούς σου. Η ποιητική γραφή σου είναι τόσο έντονη και πραγματική που ειλικρινά με συγκινεί πολύ. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ που έχεις καταθέσει σε μέρος φανερό όλες αυτές τις εικόνες και τα συναισθήματα.
Καλή συνέχεια.
Πολύ όμορφο, τίποτα. Αυτή η βαριά ατμόσφαιρα είναι τόσο όμορφη...
Σας ευχαριστώ όλους τόσο μα τόσο πολύ. Κι ας μην το καταλαβαίνετε, έτσι μονόχνωτος άνθρωπος που γίνομαι ώρες-ώρες.
Δημοσίευση σχολίου