Του θαλάμου 12
Πλένω σιγά-σιγά κανένα μπλουζάκι, αγοράζω και κα ‘να καλτσόν. Της πήρα και μια φούστα. Όλα κρυφά. Έτσι και το νοιώσει, με σκότωσε. Μα θέλω να ‘μαστε έτοιμοι. Κείνη την ώρα, πού μυαλό γι’ αυτά. Κι ο κόσμος κουβεντιάζει. Μαύρα τα θέλει. Όλα. Όχι μόνο την καρδιά σου. Όλα. Κι αν δεν του τα δώσεις, λέει λόγια. Η πρώτη του κουβέντα συλλυπητήρια κι η δεύτερη, μα δεν είχε μια μαύρη φουστίτσα η χριστιανή; Μα πώς να της το πω; Πώς να της το πω, που όλο ελπίζει πως θα τον δει να σηκώνεται και να φεύγει στα πόδια του από δω μέσα. Πώς να του πω του κοριτσιού μου, πως πάει ο άντρας της και πως με τον κόσμο θα ζήσει από δω κι ύστερα; Και πως αυτός ο κόσμος αποφασισμένα τα έχει τα μέτρα του, χρόνια τώρα, και δεν αλλάζει και κλείνει πόρτες κατάμουτρα έτσι και δεν τα τηρήσεις; Τους νεκρούς πρέπει να τους τιμάμε, λέει ο κόσμος. Και η τιμή της τιμής έχει χρώμα. Μαύρο.
Φωτογραφία: Μαρίτα
Φωτογραφία: Μαρίτα
27 σχόλια:
ελπιζω τα του θαλαμου να μην ειναι βιογραφικα...αλλα αν ειναι σε παρακαλω σταματα το...δεν σε λυτρωνει ολο αυτο...αλλα ισως κι εγω να ειμαι παραξενη και με επιλεκτικη μνημη και κυνικες αποψεις.... αθεη γαρ...ετσι επικαλησε τι θλιψη...κι αν αυτο σε ανακουφιζει...τοτε οπως νομιζεις...δικο μου προβλημα...αλλα εγω θελω να...και τα εχω καταφερει με ολες τις αισθησεις μου...αλλα οχι ακομα με τι μυρωδια...κι εσυ μου μυριζεις...
οπως κι να εχει ελπιζω μονο να φανταστικογραφεις κι αν ναι το κανεις τελεια...μεχρι εδω μυρισε.
βρε.....σαν τα χιόνιααα,που λεν. :)
Μας έλειπες!
η τιμή της τιμής ε;
άσε τον παλιόκοσμο να λέει...
ένα πράγμα δεν υπολόγισα ποτέ στη ζωή μου :
το "τι θα πει Ο ΚΟΣΜΟΣ"
σπέρααα :)
Μου φαίνεται πως ο κόσμος που μετρά έτσι τα πράγματα και "κλείνει πόρτες κατάμουτρα" δεν έχει πορτα που να θέλει κάποιος να χτυπήσει στον πόνο του. Οι πόρτες οι αληθινά ορθάνοιχτες βλέπουν πολλά χρώματα, αν χρειαστεί.
[Ας μην χρειαστεί]
Τις ευχές και τα σέβη μου.
Εκεί που λέω "πού είναι?γιατί δεν γράφει?", έρχεσαι γράφεις και με στέλνεις στο διάολο....... Πονάν πολύ τα κείμενά σου. Και δε θέλω καν να σκεφτώ τον πόνο αν ανταποκρίνονται σε πραγματικότητα.
κολλημένα τέτοια ρούχα πάνω μας. Αιώνες τώρα.
Τίποτα....
Της καρδιάς το μαύρο χιόνι..
"ΛΥΠΗΡΑ ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ. Και τα εκτός επίσης/
Έλλειψη έχει ως φαίνεται από ζωντανούς ο θεός και σ΄ένα μοναστήρι μικρό/
Σαν σε ορνιθώνα μας έχει κλείσει μην και του φύγουμε. Αλλ'/
Εμείς φεύγουμε. Λίγη τύρφη φθοράς καταλείποντας/
Οι με τις εικασίες εξακολουθητικά διαιτώμενοι και ποτέ ναι/
Λέγοντες άνθρωποι του ενός αιωνίου παρ' ολίγον/
..................
Οδ. Ελύτης
"Εκ του Πλησίον"
Γειάσου,
ο μανδύας χιονιού Α έχει καλύψει την Ελλάδα.
Η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη.
Έχετε την καλή ημέρα, αλλά με το χιόνϊ
Δαβίδ Cahtoc
καλα, εγω πάω τωρα στο μαιευτηριο, εδω διπλα, να δω τα μωρα που γενιουνται, κι οταν πεθανουν και αυτα, θα τα βαψω ασπρόμαυρα.
η τιμη της τιμης καλε μου ..εχει χρωμα..ειναι το χρωμα που της δινουμε εμεις..
αφηνω εντολη στους δικους μου..οταν πεθανω οποιο αλλο χρωμα εκτος απο μαυρο..
δικαιωμα!!
Κοφτή γραφή μου, δωρική
και λέξεις που γιατρεύουν τις πληγές σου,
ξόρκι μου εσύ για όσα έχεις δει,
κρατάς τα αρχεία της πίκρας
για όποιον δεν προλάβει να την πιει.
Ναι μου έλειψες, περιμενα τα ιχνη σου τα γκρι.
Ήρθανε μαυρα.
Η τιμή της..τιμής έχει χρώμα.. μαύρο.. Κάτι τώρα μου έκανε αυτό..
Αχ..
ΠΕΣ ΤΗΣ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΤΑΙ..ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΣΤΑ ΡΟΥΧΑ.ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ, ΓΙΑΤΙ Η ΤΙΜΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ. ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΜΑΥΡΙΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥΧΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΥΣΑ ΤΗΣ ΜΑΤΙΑ..
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΘΑ ΖΗΣΕΙ..
Οσοι μαυροφόροι εννοήτωσαν...Γεια σου λευκοφόρο τίποτα
Φλήναφος
χαρισε της το κοκκινο το φορεμα... και τρεξτε μαζι στην βροχη...μαυρο,τι σημαινει???
η αγαπη εγω θυμαμαι κοκκινη ειναι...εχει χρωματα και μυρωδιες...που να χωρεσουν κοκκινες αγαπες σε φουστες μαυρες...???
στον πονο δεν χωρανε συμβατικοτητες και καθωσπρεπισμοι...ο καθενας μονοςμε τον τροπο τον δικο του...χρωματα η τιμη δεν εχει...κι αν ειχε θα ηταν κατι φωτεινοοο...κατι ομορφο...γιατι οι νεκροι ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ που τους τιμαμε...μα πως να χαρει καποιος μεσα στην μαυριλα???
ένα τόσο δα κατάλευκο μέσα στο μαύρο της ης Μαρίτας...
τόσο χρώμα, πως γίνεται να μη φαίνεται...
Κάποτε το μαύρο ξεθωριάζει, και ο κόσμος επιφέρει το κόκκινο ξανά στη ζωή.
πώ πώ! με μακαβρίωσες γλυκά, πολύ μου άρεσε
Υπέροχο. Ακόμα ένας θάλαμος λογοτεχνίας και ποίησης.
Ξέρω πως απέχεις τον τελευταίο καιρό-μα θα ήθελα πολύ να ανταποκριθείς θετικά στην πρόσκληση που κάνω στο μπλογκ μου.
Ελπίζω όλα να πηγαίνουν καλύτερα.
Λείπεις...
ΥΠΕΡΟΧΟ....ΡΕΕΙ ΣΑ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ....ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ......
Ello, may friend! I am to pass to desire a good weekend
βασικά,
-κι εδώ που τα λέμε-
θαρρώ όλοι μας
περιμένουμε το επόμενο :))
μαύρο χρώμα, απουσία φωτός, απουσία αλήθειας, άμυνα, σιωπή, χάος, άπειρη βαρύτητα, απουσία...
Μου λείψατε. Σας ευχαριστώ.
δεν ράβει σάββανα, ευτυχώς, την κόρη της ετοιμάζει για τον πόνο, ευτυχώς, αυτός ας πάει, αυτοί που μένουν τι θα κάνουν μόνοι, πόσο θα αντέξουν;
Δημοσίευση σχολίου