-μίλα μου για σένα
-φοβάμαι
-τι;
-πως θα με μάθεις
-μα θέλω να σε μάθω, δεν καταλαβαίνεις; ΘΕΛΩ να σε μάθω
-δε θα άντεχες να με μάθεις…ούτε κι εγώ με αντέχω
-μη στρέφεις το πρόσωπό σου…μίλα μου…
-ωραία, λοιπόν. έχω σκοτώσει
-συνέχισε
-έχω σκοτώσει
-συνέχισε
-έχω σκοτώσει
-συνέχισε
-έχω σκοτώσει
-επιτέλους, ποιον;
-εμένα.
Η σκυτάλη (διαβάζεται σκυτάλη, όχι μπούμεραγκ) στους:
Κάθε άνθρωπος και το καζάνι του, κάθε σπίτι και το καζανάκι του. Στο πρώτο βράζει ο καθείς μας με την απατηλή ψευδαίσθηση πως όλων τα καζάνια είναι τα ίδια. Το δεύτερο στέκει εκεί, στη γωνία του, κι από κει κανονίζει το μεγάλο καζάνι. Κυριολεκτικά. Γιατί το καζανάκι, που το προσπερνάς πολλές φορές υποτιμώντας το, (επίτηδες το φόρεσε το –άκι στο τέλος για να μη δίνει στόχο), στην ουσία αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε το καζάνι. Τη ζωή μας. Ενδομύχως, βεβαίως, το γνωρίζουμε. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός πως του φερόμαστε με σεβασμό, όταν μιλάμε γι αυτό; ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Σπανίως «του καζανακιού». Πάντοτε υποκείμενο ή αντικείμενο στις προτάσεις μας. Σπανίως δευτερεύων προσδιορισμός. Έτσι, αναπτύσσουμε τις προτάσεις μας ως εξής: Χάλασε το καζανάκι, τρέχει το καζανάκι, τράβα το καζανάκι, μην τραβάς το καζανάκι.
Στο σπίτι μας, πάντως, αποφεύγαμε να τραβήξουμε καζανάκι, μετά τις δέκα το βράδυ. Διαταγή του πατέρα. Ομηρικοί καυγάδες στο σπίτι με αφορμή το καζανάκι. Θέμα σεβασμού, φώναζε ο μπαμπάς. Ενοχλούμε τους γείτονες. Ένδειξη υποτέλειας, απαντούσαμε, φοβάσαι τη σπιτονοικοκυρά, μην τυχόν και μας διώξει, μην τυχόν κι ανεβάσει το νοίκι. Κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Φοβιτσιάρη! Μια ζωή φοβάσαι! Και τραβούσαμε το καζανάκι.
Μια αίσθηση ευφορίας, ψυχικής ανάτασης με κατέκλυζε κάθε φορά που κράδαινα την αλυσίδα μετά τις δέκα το βράδυ, την κρατούσα λες και κρατούσα όλον τον κόσμο στα χέρια μου, στο χέρι μου ήταν να διαγράψω, να ευχαριστήσω, να απογοητεύσω, να προκαλέσω, να λυτρωθώ, να είμαι «καλό» ή «κακό» παιδί, να γράψω στα παλιά μου τα παπούτσια κανόνες ή να τους σεβαστώ. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πανικό του, όποτε προέβαινα στην απονενοημένη ενέργεια. Αν μπορούσε να χωθεί ολόκληρος στη λεκάνη να σταματήσει το μοιραίο, θα το έκανε. Όπως δε θα ξεχάσω την ανησυχία που ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό του, τι θα πει η νοικοκυρά, τι θα πουν οι γείτονες, την παραίτηση, τι παιδί μεγαλώνω, σε τι έφταιξα και να! κουβέντες και να! σιγομουρμουρίσματα στην κρεβατοκάμαρα κι όλα αυτά για ένα καζανάκι. Ένα καζανάκι, που με τα χρόνια έγινε σύμβολο αντίστασης και υποταγής συνάμα. Ένα καζανάκι, που με τα χρόνια το σκέφτομαι όλο και πιο πολύ, πριν το τραβήξω.
Γιατί, τι θα πουν οι γείτονες και η σπιτονοικοκυρά; Θα ενοχλήσω. Άσε που θα στεναχωρηθεί κι ο πατέρας…
Τι να νοιώθουν, άραγε; Τι βλέπουν σα μας βλέπουν, εμένα, εσένα; Τι σκέφτονται σαν τους μιλάμε, σαν τους χαμογελάμε, σα δακρύζουμε, εμείς, εσείς, εγώ; Ποια μυστικά μοιράζονται με τα μάτια, με το άγγιγμα, με τον αναστεναγμό, με τη σταγόνα του ιδρώτα στο μέτωπο; Πάντα μ’ έτρωγε αυτό. Τους βλέπω σε βαφτίσια, σε γάμους, σε γιορτές, σε ορκωμοσίες, σε βραβεύσεις, σε κάθε είδους τελετές, δημόσιες και ιδιωτικές. Τους παρατηρώ σε κηδείες, σε μνημόσυνα, έξω απ’ το θάλαμο της εντατικής, στους δρόμους πάνω από τραυματίες και σκοτωμένους, στα δικαστήρια κατήγορους ή κατηγορούμενους. Τους βλέπω να μπαίνουν όλοι μαζί στο ίδιο αυτοκίνητο, να κατευθύνονται στο ίδιο σπίτι, να κλείνουν την ίδια πόρτα πίσω τους και να μένουν μεταξύ τους. Αυτοί. Οι κύκλοι οι στενοί, οι δεμένοι με νήμα αόρατο, άθραυστο κι αδιαπέραστο από όλους εμάς τους «άλλους», νήμα κόκκινο, αόρατο κόκκινο νήμα. Ομφάλιου λώρου νήμα κι αυτοί κλεισμένοι μέσα του κλαίνε, γελάνε, πονάνε, πεθαίνουν, μοιράζουν και μοιράζονται, ερμηνεύουν κι ερμηνεύονται. Α, πώς θα ‘θελα κάθε φορά να είμαι ένας απ’ αυτούς. Α, πώς θα ‘θελα, να μπορούσα να σκίσω το ρούχο κι ύστερα το δέρμα, εκεί, πάνω απ΄ την καρδιά τους, να χωθώ μέσα, να ακούσω τα χτυπήματά της, να νοιώσω όσα νοιώθουν. Στο πετσί τους να μπορούσα να μπω, ρόλοι αυτοί, ηθοποιός εγώ, στο πετσί τους, να τα βλέπω όλα από μέσα, μαζί κι αυτούς, ισότιμα, πια. Εγώ. Ο Πρώτου Βαθμού συγγενής…
